Σούρα

Η πριγκίπισσα της Παρθίας 

 

Ήταν πριγκίπισσα της Παρθίας, στρατιωτικός ηγέτης, κόρη του τελευταίου Πάρθου μονάρχη Αρταβάνου Ε' (κυβέρνησε το 213-224 μ.Χ.). Η Σούρα πιστεύεται ότι υπηρέτησε στο στρατό και πιθανώς ήταν σύμβουλος του πατέρα της καθ' όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Αυτό είναι ασαφές ωστόσο, καθώς δεν υπάρχει αρχείο για την προηγούμενη υπηρεσία της και εισέρχεται στην ιστορία μόνο μετά τον Αρδασίρ Α' (κυβέρνησε 224-240 μ.Χ.). Ο Αρδασίρ Α', ήταν πρώην στρατηγός του Παρθικού στρατού, επαναστάτησε εναντίον του Αρταβάνου Ε' και ανέτρεψε τους Πάρθους, ιδρύοντας την αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Ο Αρτάβανος ο Ε', σκοτώθηκε στην μάχη του 224 μ.Χ. Στη συνέχεια η Σούρα συνέχισε τον αγώνα με αντάρτικες τακτικές, αναζητώντας εκδίκηση για τον πατέρα της, μέχρι που πέθανε και αυτή στην μάχη.

Μούσα

                                                  Βασίλισσα της Παρθίας

Η Μούσα (επίσης γνωστή ως Θερμούσα) ήταν βασίλισσα της Παρθίας και συγκυβέρνησε με τον γιο της Φραάτη Ε᾿ (2 π.Χ-2 μ.Χ). Ήρθε στην αυλή της Παρθικής αυτοκρατορίας (247 π.Χ- 224 μ.Χ), όταν παρουσιάστηκε ως παλλακίδα από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο ( 27 π.Χ-14 μ. Χ), στον Φραάτη Δ' (37 π.Χ-2 π.Χ), ως μέρος της Αρμενικής συνθήκης του 20 π.Χ. Η Μούσα χρησιμοποίησε την γοητεία της και τα ταλέντα της, για να εξυψώσει τον εαυτό της στον Φραάτη Δ'. Τελικά έγινε η κύρια σύζυγός του. Λίγο αργότερα, τον δηλητηρίασε και μετά τον θάνατό του πήρε τον θρόνο, συγκυβερνώντας με τον Φραάτη Ε᾿. Δολοφονήθηκαν και οι δυο από τους Πάρθους ευγενείς το 2 μ.Χ. Η Μούσα μνημονεύεται ως μια ενεργητική, φιλόδοξη και τελικά πετυχημένη γυναίκα, παρόλο που η βασιλεία της ήταν βραχύβια. Η ίδια κατάφερε να απορρίψει τον ρόλο της ως μια από τις πολλές παλλακίδες του βασιλιά, για να γίνει βασίλισσα.

 

Γιουτάμπ

 Η Γιουτάμπ και οι Περσίδες Πύλες

Η Γιουτάμπ ήταν αδερφή του ήρωα Αριοβαρζάνη (386-330 π.Χ.) και έπεσε μαζί του υπερασπιζόμενη τις Περσικές Πύλες, ενάντια στην εισβολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά την πτώση των Σουσών, ο Αλέξανδρος βάδισε προς την Περσέπολη. Ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος Γ’ (βασίλεψε 336-330 π.Χ.), προσπαθούσε να συγκεντρώσει νέο στρατό στα Εκβάτανα, για να εναντιωθεί στον Μ. Αλέξανδρο  αλλά χρειαζόταν περισσότερο χρόνο. Αυτός έστειλε τον σατράπη Αριοβαρζάνη να κρατήσει τις Περσίδες Πύλες, το στενό πέρασμα που οδηγεί μέσα από τα βουνά της Περσίδας, ενάντια στον εχθρό. Η Γιουτάμπ πολέμησε μαζί με τον αδερφό της και σύμφωνα με το πώς ερμηνεύει κανείς τις αρχαίες μαρτυρίες, είτε πέθανε μαζί του στην μάχη στο πέρασμα, είτε υποχώρησαν μαζί στην Περσέπολη όπου έκαναν μια τελευταία στάση έξω από τα τείχη της πόλης. Ο Αριοβαρζάνης και η Γιουτάμπ κράτησαν το πέρασμα για ένα μήνα πριν ξεπεραστούν, νικηθούν και σκοτωθούν. H δράση τους αυτή, έδωσε στον Δαρείο Γ’ τον χρόνο που χρειαζόταν για να συγκεντρώσει στρατό, παρόλο που αυτή η δύναμη ηττήθηκε από τον Αλέξανδρο.

Αράς

Στην αρχαία λογοτεχνία

Η Αβέστα αναφέρεται σε αυτό που ήταν προφανώς γνωστό επεισόδιο στην επική παράδοση: Ǝrəxša ‘’ το γρήγορο βέλος, έχοντας το πιο γρήγορο βέλος μεταξύ των Αρίων’’,’ έριξε ένα βέλος από το όρος  Airyō.xšaoθa στο όρος Xᵛanvant. Η ταυτότητα αυτών των τόπων είναι άγνωστη. Ο V.Minorsky προσδιόρισε, το τελευταίο βουνό με το Χομαβάν που αναφέρεται στο Σαχναμέ και το έργο Βις και Ραμίν προφανώς με μια κορυφή μέσα στο βορειοανατολικό Χορασάν. Έτσι η βολή του υποτίθεται ότι ήταν προς τα ανατολικά στην περιοχή Harī-rūd. Το κείμενο της Μέσης Περσικής περιόδου Māh ī Frawardīn Rōz ī Xurdād, επίσης υπαινίσσεται αυτό το γεγονός. Ήταν την ευοίωνη 6^η του Frawardin ‘’που ο Μανουτσέχρ και ο Εράς το γρήγορο βέλος (šēbāg-tīr), πήρε πίσω την γη από τον Αφρασιάμπ τον Τουρανό. Αντίθετα στο Dādistān ī Mēnōg ī Xrad, αναφέρεται απλώς στον Μανουσίχρ ως εκείνον που ανέλαβε την Ιρανική επικράτεια από τον Padišxwār-gar (Ταμπαρεστάν) ως το Bun ī Gōzag. Η τελευταία περιοχή είναι πιθανώς που βρίσκεται μεταξύ Γκουζγκάν και  Ώξος.

        Ο θρύλος του Αράς δίνεται με πλήρεις λεπτομέρειες μόνο σε πηγές της Ισλαμικής περιόδου, αν και αυτές ποικίλλουν κάπως μεταξύ τους, π.χ. ο Ταλεμπί, αν και παραπέμπει σε στην κοινή παράδοση, τοποθετεί τον Αράς επί της βασιλείας του Ζαν, γιου του Ταχμάσμπ.Ο Μπιρουνί και ο Γκαρντίζι, σε αντίθεση με το κείμενο της Μέσης Περσικής περιόδου, Māh ī Frawardīn (Το φεγγάρι του Φαρβαρντίν), δίνει την ημερομηνία του ισχυρού τόξου ως την 13^η του μήνα Tir, κατά την διάρκεια του φεστιβάλ Tιργκάν. Μάλλον αυτή η διαφορά οφείλεται στην έλξη που ασκεί η ομώνυμη λέξη «Tīr» (ταυτίστηκε αργότερα με τον θεό Tistar) ή Tir «βέλος».

         Το όνομα του τοξότη εμφανίζεται ως εξής: Ēraš Āraššēbāṭīr, μεταγενέστερη μορφή του ονόματος, αλλά περιλαμβάνει το επίθετο μαζί του Āraš-e Šewātīr Araš, Αράς για  Αράς.  Το κατόρθωμα του συνέβη σε αυτές τις περιστάσεις: Αφού ο Αφρασιάμπ είχε περικυκλώσει τον βασιλιά των Πισνταντιάν, Μανουτσέχρ, στο Ταμπαρεστάν, συμφώνησαν και οι δύο να κάνουν ειρήνη. Ο Μανουτσέχρ, ζήτησε από τον Τουρανό να του επιστρέψει ένα κομμάτι γης στο πλάτος ενός τόξου-βολής και ο Αφρασιάμπ συναίνεσε. Ένας άγγελος (στο Μπιρουνί είναι "Esfandārmaḏ", δηλ. ο Ευεργετικός Αθάνατος Spandārmad) ανέθεσε στον Μανουτσέχρ να ετοιμάσει ένα ειδικό τόξο και βέλος, ξύλο, φτερό και σιδερένιο σημείο ελήφθησαν από ένα ειδικό δάσος, τον αετό. Ο επιδέξιος τοξότης Αράς έλαβε εντολή να πυροβολήσει. Σύμφωνα με τον Μπιρουνί,  ο Αράς εμφανίστηκε γυμνός και είπε: «Ιδού! Το σώμα μου είναι απαλλαγμένο από οποιαδήποτε πληγή ή ασθένεια. αλλά μετά από αυτό το τόξο θα καταστραφώ». Τα ξημερώματα πυροβόλησε και έγινε αμέσως κομμάτια. (Ο Ταλεμπί συμφωνεί με αυτό. Μια μεταγενέστερη παράδοση λέει ότι επέζησε και έγινε επικεφαλής των τοξοτών). Ο Θεός διέταξε τον άνεμο να φέρει το βέλος μέχρι τις απομακρυσμένες περιοχές του Χορασάν, και με αυτόν τον τρόπο καθιερώθηκε το όριο μεταξύ του ιρανικού και του Tουρανικού βασιλείου.

        Το μέρος που έριξε ο Αράς το βέλος προσδιορίζεται ποικιλοτρόπως: Ταμπαρεστάν, ένα βουνό Rūyān (Μπιρουνί, Γκαρντίζι), το φρούριο του Άμολ (Μοτζμάλ), το όρος Νταμαβάντ (Μπαλαμί) ή Σαρί (Βινς). Το μέρος όπου προσγειώθηκε (ή το έφερε ο άνεμος ή ένας άγγελος) αναφέρεται επίσης διαφορετικά αλλά με γενική γεωγραφική αρμονία: από τον ποταμό Μπαλχ (Ταμπαρί, Εμπν Αλ-Ατίρ), Τοκαρεστάν (Μαγκντεσί, Γκαρντίζι), τις όχθες του Ώξο (Μπαλαμί). Ο Μπιρουνί κατέρχεται μεταξύ του «Φαργκάνα» και του «Ταμπαρεστάν», αυτά θα πρέπει πιθανώς να κατανοηθούν ως Φαρκάρ και Ταλεγάν ή Τοκαρεστάν. Σύμφωνα με την αφήγηση του Ταλεμπί το βέλος μεταφέρθηκε στην περιοχή του Κολμ (ανατολικά του Μπαλχ), προσγειώθηκε το ηλιοβασίλεμα σε ένα μέρος που λέγεται ‘’Κουζίν’’, ένα όνομα που εύκολα μετατρέπεται σε Γκοζμπόν, το Μπούν-ι Γκοζάκ από τη Μεσο-περσική μαρτυρία. Αυτό το όνομα εξηγεί επίσης την ιδέα του Μπιρουνί, ότι το βέλος χτύπησε μια καρυδιά.Άλλες μαρτυρίες αποκλίνουν από την παλαιότερη παράδοση που αντιπροσωπεύεται σε αυτά τα κείμενα, πιθανώς υπό την επίδραση των διακυμάνσεων στην κατανόηση του που βρίσκονταν, στην πραγματικότητα τα ανατολικά σύνορα του Ιράν.Ο Μοντζμάλ δίνει το σημείο προσγείωσης ως ‘’Aqaba-ye Mozdūrān’’, το οποίο ήταν μεταξύ του Νισαπούρ και Σαράχς. Η πόλη Μαρβ ονομάζεται στο Βις και Ραμίν και στο Μαρασί, Tārīḵ-e Ṭabarestān (Η ιστορία του Ταμπαρεστάν).

 

 

Στην σύγχρονη λογοτεχνία

 

        Η ιστορία του Αράς, δεν εμφανίζεται με καμία λεπτομέρεια στο αυλικό έπος και το ρομάντζο ή στη λαϊκή λογοτεχνία και εκτός σύντομες περιστασιακές  νύξεις, χάθηκε ουσιαστικά στο περσικό λογοτεχνικό κόσμο έως ότου αναβίωσε στον Εχσάν Γιαρσατέρ στο βιβλίο του Dāstānhā-ye Īrān-e Bāstān (Ιστορίες της Αρχαίας Περσίας). Το θέμα του Αράς χτύπησε συγχορδία μεταξύ των συγγραφέων και των ποιητών και έγινε γρήγορα αντικείμενο πολλών έργων τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο ήταν ένα πολυμορφικό έργο του Αρσαλάν Πουριά, με τίτλο Āraš-e tīr-andāz (Αράς ο τοξότης), που ξεκινά με μια κασιντέ εβδομήντα γραμμών ακολουθούμενη από ένα μονόπρακτο και το τέλος της πεζογραφίας της ιστορίας. Ακολούθησε το μεγάλο ποίημα του Σιαβάς Κασράϊ που ονομάζεται Āsraš-e kamāngīr (Αράς ο τοξότης). Ακολούθησε η δημοσίευση του «Āraš dar qalamrow-e tardīd» (Ο Αράς στην περιοχή της αβεβαιότητας), ), ενός διηγήματος του Ναντίρ Εμπραχιμί, ενός ματναβί στο μέτρο ραμάλ του Μεχρντάντ Αβέστα με τον τίτλο Ḥamāsa-ye Āraš, και τέλος του ΜπαχράμΜπεϊζάι στο Āraš το 1977. Ḥamāsa-ye Āraš, και τέλος του Μπαχράμ Μπεϊζάι στο Āraš το 1977. Ούτε διήγημα ούτε θεατρικό έργο και εν μέρει μια απάντηση στο Āraš-e kamāngīr του Κασράϊ το Āraš του Μπεϊζάι ανέβηκε πολλές φορές σε όλο τον κόσμο, κυρίως στο Annenberg Auditorium του Πανεπιστημίου Στάνφορντ στην Καλιφόρνια τον Ιούλιο του 2013.

        Τέσσερα από αυτά τα έργα παρουσιάζουν τον Āraš ως τον σωτήρα του Ιράν από την τυραννία του Αφρασιάμπ. Στις ταραγμένες εποχές που ακολούθησαν την περίοδο του Μοσαντέγκ, η ιστορία του Αράς φαίνεται να συμβολίζει για πολλούς Ιρανούς τις πολιτικές τους ελπίδες, ενώ η ιστορία του Εμπραχιμί, όπου ο Αράς αποτυγχάνει στην αποστολή του λόγω έλλειψης θέλησης, εκφράζει την απογοήτευση αυτών των ελπίδων. Το 1961-62 ιδρύθηκε στην Τεχεράνη ένα λογοτεχνικό περιοδικό με το όνομα Αράς, το οποίο λειτουργούσε για περίπου οκτώ χρόνια. 

 

 

 

 

 

 

.